Ze loodst me langs een slapend dier – ik kan niet uitmaken wat voor dier het is, het ligt helemaal opgerold, het heeft een pels – en overal lopen mensen gearmd. Ze zegt: “Ik denk dat alles goed komt.” “Waarmee?” “Met u.

Waarover hebben we het als we spreken over liefde?

Zoals er tonen zijn die zo hoog zijn dat ze niet meer waarneembaar zijn voor het menselijke oor, zo is er een pijn die geen pijn meer doet.

Ik bleef maar stappen, omdat ik mijn gedachten voor wilde zijn.

Als je zelf leeg bent, kun je je door alles laten vullen.

Het ontroostbare troostende: dat ik het niet ben die mezelf of de woorden hoeft te begrijpen, maar dat er woorden zijn. Die mij begrijpen. Alsof ze precies de vorm hebben van het gat in mijn ziel.

Zo werd mij verteld: Als je omhoogkijkt , het zweet van je voorhoofd wissend, een hand boven je ogen, zie je alleen maar flonkeringen - de stad is een trilling in de woestijn.

Het gebouw waarop ik woon, zakt elk jaar gemiddeld één millimeter dieper in de grond. Over eenentwintigduizend jaar bevind ik mij op de benedenverdieping. Al schijnt de bodem uit zichzelf ook al te stijgen door ophopend stof en afval; we houden het alvast scherp in het oog.

Lezen is eigenlijk net patience spelen. Verhalen zijn zinloos omdat ze niet tot een inzicht leiden. Wel nodigen ze uit tot spelen, tot het maken van nieuwe reeksen, met misschien wel als enig nut het verdrijven van de verveling. Persoonlijk ingrijpende boeken? Ik denk niet dat die bestaan. En een nuttig boek? Ik ken er geen een.

Ik herinner me niet wie het eerst de handen van de ander wegnam. Ik herinner me alleen dat het gebeurde en dat alles vloeibaar leek te worden en dooraderd. Dat ik in het begin dacht: dat kan niet, tot ze die woorden met een haal van haar tong van mijn lippen wegnam en dat ik nadien niets meer dacht.